Toen je vroeger op je hoofd op de bank ging staan, zag je een hele andere wereld. Het plafond zag er plotseling anders uit en het werd de grond. De hanglampen veranderden in marsmannetjes op dunne, lange stelten en alle meubels zweefden in de lucht. Even kon je alles anders maken, de dingen niet zo laten zijn zoals ze altijd zijn geweest. De alledaagse dag was weg en je kon even in een andere wereld leven.
Logica is zo gek nog niet. Je hebt alles onder controle en je weet wat er gaat gebeuren. Het is als het gordijn dat open en dicht gaat, en als bussen en auto’s die komen en gaan. De momenten liggen vast en jij weet het bijna allemaal. Je registreert het en legt het zo vast. Deze momenten kunnen obsessies worden of juist meer gecontroleerd. Wat moet je dan doen? Je loopt vast in het ritme en kunt niet meer ontsnappen. Wil je wel ontsnappen? Misschien is die controle wel fijn om te hebben, om zeker van je zaak te zijn. Sommige mensen noemen het een ziekte. Misschien is het ook wel zo, ook al kun je het niet altijd merken. En zal het ooit verdwijnen?
Mensen willen mensen helpen. Dit ligt in onze aard, in de meesten van ons dan. We helpen als er gevraagd wordt voor advies, maar we bieden ook vreemden op straat soms spontaan hulp. Kunnen we dan ook tot het extreme gaan en moeten we anderen wel zover helpen? Die momenten van hulp zijn geweldig, voelt dat het een ander goed doet. Dat het jou goed doet.
Dit verhaal gaat over keuzes maken, over moeilijke problemen en moeilijke ziektes. Dit verhaal is voor lieve mensen, aardige mensen, stille mensen, luidruchtige mensen, verdrietige mensen, blije mensen, gekke mensen, grappige mensen en vooral voor mensen die op een keerpunt in hun leven staan, die even niet weten waar hun leven naartoe gaat. Voor die mensen is dit verhaal bedoeld. Een keerpunt betekent dat er na een verkeerde eerste weg, een tweede nieuwe weg vol kansen en mogelijkheden is.
Dit verhaal gaat over April en David. Twee mensen die zo’n keerpunt bereikt hebben.
