Vandaag heb ik weer een Vrijdag komt met een Verhaal voor jullie geschreven. Speciaal voor deze laatste nazomerdag een zonnig en ontspannen verhaal.
Laat een reactie achter als je het verhaaltje leuk vond 🙂
De wind waaide door haar haren.
Ze zat even niet met haar gedachten bij morgen.
De bomen waren zo mooi groen en het water was zo mooi blauw. De wereld leek even stil te staan. Helemaal stil. Helemaal alleen was ze.
In de verte zag ze toch nog een figuur bewegen. Een man met zijn hond.
Dat is niet zo erg, dacht ze. Ze glimlachte.
Toen ze vijf was, hadden zij ook een hond thuis. Zo’n grote zwarte hond met lange oren en een enthousiaste blik in zijn ogen. Hij kwam kwispelend op je af als je thuiskwam van school. Een vrolijke hond die elke slechte dag weer goed maakte.
Ze stapte van haar fiets af en zette hem tegen een boom. Uit haar rugzak haalde zij haar badpak en kleedde om. De warme zon brandde op haar rug. Heerlijk, dacht ze. De laatste nazomerdag van dit jaar en ik kan hem vrij besteden. Geen verplichtingen en geen mensen om haar heen.
Het water was koud, steenkoud, maar ze zette door en ging kopje onder. Rillend en klappertandend kwam ze weer boven water. Wat een genot, die pijn, die ijskoude steken in haar hele lijf. Ze begon rondjes te zwemmen, totdat haar hele lijf stijf van de kou was.
Ze zat in het gras met een warme deken om haar heen. Ze glimlachte naar het water, naar de bomen en naar de zon. Als ze ‘s zomers dit vaak genoeg had gedaan, dan had de zon haar nu witte lachrimpels gegeven. Glimlachen, dat kon ze goed.
Ze wachtte, totdat ze helemaal opgedroogd en weer warm was en kleedde zich toen aan. Ze keek op haar telefoon. Half drie.
Ze fietste in de richting van de man met de hond.
‘Ha, pap!’ Enthousiast zwaaiend kwam ze hem tegemoet. Hij was niet zo erg. Alle andere mensen wel. Haar vader bracht rust en stilte. Daar hield ze van.
‘Dag zonnetje van me.’ Hij kuste haar voorhoofd. ‘Heb je nog lekker gezwommen?’
‘Ja, vanaf morgen kan het waarschijnlijk niet meer.’
‘Nee, dat is waar.’
Ze hield van de zon. Ze was een zomerkind. Geboren eind juni met een sprankeling in haar ogen. Ze was gek op de zon.
Vanaf morgen begon de herfst echt.
Ze had haar warme truien al van haar bovenste plank gepakt.
Warme truien waren de zon in de herfst en de winter. Warme truien en haar zonnige lach.
De wind waaide door haar haren.
Ze was helemaal klaar voor morgen.
